Pupile. I jak ich nie lubić?

W tym poście chcę pokazać trochę fajnych według mojej oceny filmików z naszymi pupilami w roli głównej.

Rola psa w procesie rehabilitacji niepełnosprawnego dziecka

(fot. archiwum autora)

Pies dostarcza dziecku wielu doznań zmysłowych, zwłaszcza w zakresie dotyku. Doświadczenia dziecka dotyczące fizycznego kontaktu ( np. z psem), mają silny wpływ na późniejsze jego doświadczenia emocjonalne oraz na powiązania z otaczającym go światem.

Jeśli pacjent czuje oparcie i bezpieczeństwo, bliskość ciepłego ciała psa, wówczas ma szansę aby traktować z ufnością otaczający świat i odczuwać pewność siebie. Dotyk ciepłej, miękkiej sierści , możliwość przytulenia się do psiaka, położenia głowy i wsłuchania się w bicie jego serca powodują poczucie bezpieczeństwa u pacjenta. Pozytywne emocje i skojarzenia wywołuję poprzez jego kontakt ze zwierzęciem w spokojnej i życzliwej atmosferze. Dobrze przeprowadzone zajęcia kynoterapeutyczne ( dogoterapeutyczne) dają każdemu dziecku poczucie sprawstwa oraz co najważniejsze- budują jego pozytywny obraz w oczach rówieśników. Pozwalają uwierzyć dziecku we własne możliwości.

Dogoterapia, czyli rehabilitacja z udziałem psów

Autorem artykułu jest Olis

Troszkę o dogoterapii

Termin dogoterapia- pochodzi od ang. terminu Pet therapy. W odróżnieniu do hipoterapii, w której prowadzi się rehabilitację osób potrzebujących pomocy przy udziale koni, tu zajęcia odbywają się z psami.

Terapia ta obejmuje różne schorzenia i jednostki chorobowe. Obejmuje ona rehabilitację fizyczną i psychiczną. Terapia z wykorzystaniem zwierząt jest znana od dwóch tysięcy lat. Jej najpopularniejszą formę, hipoterapię, propagował Hipokrates, który uważał jazdę konną za wartościową formę gimnastyki, pobudzającą funkcje organizmu i łagodzącą schorzenia. Określenie terapia z udziałem zwierząt przypisuje się amerykańskiemu psychologowi dziecięcemu Borisowi Levinsonowi, który użył go po raz pierwszy w 1964 r.

Zauważył on, że autystyczni mali pacjenci, którzy mieli trudności z nawiązaniem kontaktów z dorosłymi, niemal bez wysiłku zaprzyjaźnili się z ich psami.  

Terapia z udziałem psów może pomóc m.in. przy następujących schorzeniach:

Spełnione marzenie o psie

Jak zapewne każde dziecko i ja męczyłam rodziców, by kupili mi zwierzaka. Upatrzonym, wymarzonym zwierzakiem jakiego zawsze chciałam mieć był pies. Choć zawsze słyszałam, że nic z tego, bo mieszkamy w bloku i pies tylko by się męczył z nami w dwóch małych pokojach na trzecim piętrze. Jak byśmy mieszkali w domu z podwórkiem to mogłabyś mieć nawet dwa psy - tłumaczyli rodzice...

Skoro nie pies, więc może małpka? Taka kapucynka nie zajmuje dużo miejsca...akurat widziałam taką u nauczycielki mojej kuzynki. Ona mieszkała w bloku, więc ten argument był już podważony. Rodzice znaleźli jednak ciekawszy pretekst - będzie ci zabierać twoje ubrania...

Wróciłam więc do tematu psa. Nawet już prawie miałabym pudelka, gdyby tylko cyrkowcy, którzy zawitali do naszego miasta zdecydowali się sprzedać jednego takiego tresowanego psiaka. No niestety. Żadne pieniądze do nich nie przemawiały :)

Po dwudziestu latach mieszkania w bloku, przyszedł czas na przeprowadzkę na osiedle domków jednorodzinnych.

W końcu mieliśmy swój kawałek słońca, jak to mówili rodzice. Temat psa stał się aktualny jak nigdy przedtem...

Czy rodowód jest gwarancją dobrze ułożonego psa?

Na jednym z forów poświęconych tematyce zwierząt natrafiłam na zapytanie odnośnie doboru psa do roli strażnika podwórka. Jednocześnie poszukiwany pies miałby mieć łagodne usposobienie ze względu na dwuletnie dziecko w rodzinie. Właściciel zapytania główny nacisk w doborze  rasy postawił jednak na bezpieczeństwo dziecka - co jest całkowicie dla mnie zrozumiałe, gdyż sama posiadam dwójkę dzieci.

Chciałabym się jednak zatrzymać nad jedną z odpowiedzi, w której autorka wpisu jednoznacznie sugeruje, że w takim przypadku pies powinien bezwzględnie posiadać rodowód.